എന്‍റെ ജനാലയരികിൽക്കൂടിയാണ്
അവളുടെ കുതിര ഓടിപ്പോയത്
ഞാനപ്പോൾ
കുങ്കുമം വീണു ചീത്തയായ ഭൂപടം
തുടച്ച് വൃത്തിയാക്കാൻ
പരിശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു
അമ്മയാകട്ടെ,
വെളുത്തകുപ്പായത്തിൽ
പശുക്കിടാവിന്‍റെ ചിത്രം
തുന്നിച്ചേർക്കുന്ന
തിരക്കിലും…

കുതിരയെ അന്വേഷിച്ചവൾ
വരുമെന്നെനിക്കറിയാം
ആയിരം ആടുകൾ ഉണ്ടെങ്കിലും
ഒന്നിനെ കാണാതെ പോയാൽ
തേടി വരുന്നൊരു
ഇടയ പെൺകുട്ടിയാണവൾ...
ഒരു നിലവിളി

ആടുകളുടെ കരച്ചിലുകൾക്കിടയിൽ
ലയിച്ചില്ലാതാകുന്ന പോലെ
അവളെ കാണാതെ പോയിരിക്കുന്നു…

എന്‍റെ രാജ്യത്തിന്,
ഹൃദയമില്ലെന്നും
പകരം അവിടെയിപ്പോൾ
മതമാണെന്നും
എനിക്കറിയാം…
ഇന്നിതാ
അവളുടെ രാജ്യവും
അവളിൽ നിന്ന്
ജീവനോടൊപ്പം
കൊള്ളയടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു…

നിശബ്ദത എന്‍റെ ചുണ്ടുകളിൽ
കാമുകിയുടെ പൂച്ചക്കുട്ടിയെപ്പോലെ
പതുങ്ങി നിൽക്കുന്നു
വിപ്ലവകാരികളുടെ
രഹസ്യക്യാമ്പിൽ
ഒളിച്ചുകടന്ന പോലീസുകാരനെ പോലെ
എന്‍റെ ആത്മാവെന്നോട്
കലഹിക്കുന്നു...

എല്ലാം എത്ര വിചിത്രമായിരിക്കുന്നു…
യുദ്ധത്തിൽ മരിച്ച കുട്ടികളുടെ
മ്യൂസിയത്തിൽ
താഴേക്കു വീഴുന്ന ബോംബിനെ
കളിപ്പാട്ടമാണെന്നു കരുതി
പിടിക്കാനോടുന്ന കുട്ടിയുടെ
ചിത്രമുണ്ട്.
ടാങ്കിനെ‌ കല്ലെറിയുന്ന
കുട്ടിയുടെ ചിത്രം വലിയ വിലക്കാണ്
വിറ്റുപോകുന്നത്.
''സമാധാന സന്ദേശങ്ങൾ പൊട്ടിമരിച്ച കുട്ടികൾ…''
ഹാ! എത്ര മനോഹര കവിതയാണത്…

മലഞ്ചെരിവുകളിൽ നിന്നും
എനിക്കായ്
പൂക്കളിറുത്തുകൊണ്ടു വന്ന
അവളോടൊരിക്കൽ
ഞാൻ പറഞ്ഞിരുന്നു…
നിനക്കറിയുമോ!
ക്രിസ്തുവും, കൃഷ്ണനും, മുഹമ്മദുമെല്ലാം
ആട്ടിടയന്മാരായിരുന്നെന്ന്...

ചുവന്ന പൂവുകളുമായി
ഇപ്പോഴും
അവളെന്നെത്തന്നെ തുറിച്ചു
നോക്കുന്നപോലെ,
എന്നോട് തന്നെ വെറുപ്പ് തോന്നുന്നു…
അവളെന്‍റെ മകളാണെന്ന്‌
തോന്നാതെ ഇരിക്കുന്നതിന്…
എന്‍റെ പെങ്ങളാണെന്ന്
തെരുവിൽ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയാത്തതിന്…
എന്‍റെ ജീവിതം
ഇങ്ങനെ തന്നെ
മുടക്കില്ലാതെ തുടരുന്നതിന്…

ശവക്കുഴികൾ എന്നെ
വിചാരണ ചെയ്യും മുന്നേ
ഒന്ന് പറയട്ടെ
അവർ നിങ്ങളുടെ
കറുത്ത പ്രാവുകളെ തിരഞ്ഞു പിടിച്ചു
ചുട്ടുതിന്നും മുന്നേ…
വേട്ടപ്പട്ടികളുടെ
ഓരിയിടലിൽ
ചെന്നായ്ക്കൾ
വിശുദ്ധരാകും മുന്നേ…
വയലുകൾക്കു തീയിട്ടു
കളപ്പുരകൾക്കു
പാറാവുകാരനെ നിയമിക്കും മുന്നേ…
കുട്ട നിറയെ റൊട്ടിയുമായി
വരുന്നവനെ
ഒറ്റുകാരനാക്കി തൂക്കിലേറ്റും മുന്നേ…
മരത്തിൽ തൂങ്ങിയാടുന്ന
ദളിതന്‍റെ പൂവുകൾ
ഇനിയുമുണ്ടാകും മുന്നേ…
പശുക്കിടാവുമായി
മരണഘോഷയാത്ര
മുറ്റത്തെത്തും മുന്നേ…
വാളും ശൂലവും
നെഞ്ചിൽ തൊടുന്നതിനും മുന്നേ…
അവസാനത്തെ,
കറുത്തവനും, വായുള്ളവനും
എഴുത്തുകാരനും
കൊല്ലപ്പെടും മുന്നേ…
നമ്മുടെ കവിതകൾ
വായിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്

അവരുടെ മാത്രം കോടതികളിൽ
തെരുവുകളിൽ
ചുവരായ ചുവരുകളിൽ
അവ നമ്മൾ
എഴുതി നിറക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു…

വെളുത്തവന് മാത്രമായ്
ഒരു ദൈവമില്ലെന്ന്…
രാജ്യവുമില്ലെന്ന്…
ഈ രാജ്യം നമ്മുടേതുകൂടെയാണെന്ന്...

കറുത്തവന്‍റെ മാത്രം ദൈവമേ,
നീയുണ്ടെങ്കിൽ
നിനക്ക് സ്തുതിയായിരിക്കട്ടെ .

അടുത്തവീട്ടിലെ
പൂച്ചയെ കാണാനില്ല
മെല്ലിച്ച
ആ സിറിയൻ സ്ത്രീ
അതിനെ പേര് ചൊല്ലി
വിളിച്ചു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട്
കുറച്ചു ദിവസമായി.

ഇന്നലെ മുതൽ
അനക്കമൊന്നുമില്ല,
ആ പൂച്ച തിരിച്ചു വന്നിട്ടുണ്ടാകുമോ ?
ചോദിക്കണം എന്നുണ്ട്‌
യുദ്ധത്തിൽ മരിച്ച മകന്റെ
പേരാണാ പൂച്ചക്കെന്നു
ഇന്നാരോ
പറയുന്നത് കേട്ടു..

വന്നിട്ടുണ്ടാവും...
എന്നിട്ടും, എന്തിനാണ്
ഞാനാണ്
ആ പൂച്ചയെന്നു
തോന്നി കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് .....?

തെറ്റി കയറിയ
തീവണ്ടി ,
പാളത്തിൽ
മരിക്കാൻ കിടക്കുന്ന
ഒരുവൾ .

എനിക്കറിയാം
എനിക്കും നിനക്കുമിടയിൻ
പാളവും
നിലവിളിയും അല്ലാതെ
ഒന്നുമില്ല
ഞാൻ ഞാൻ പോലുമല്ല

എന്നാലും
നിന്നെ ഓർക്കുംമ്പോൾ
സങ്കടാകുന്നു ...!

""നിന്‍റെ വേലിപടര്‍പ്പിലേക്ക് കാറ്റില്‍ ഒരിലയായ്""

വലിയൊരു ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിലേക്ക്
വീഴുന്ന
നൂറുരൂപാ നോട്ടിന് പോലും
കലാപം ഉണ്ടാക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്ന
നാട്ടില്‍ നിന്നാണ്...
ഞാന്‍ വരുന്നത്

അവിടെ,
വീട്ടിലേക്ക് ഓടിക്കയറുന്ന
പശുക്കിടാവിന്,
അടുക്കളയിലെ കറിക്ക്,
ഒരു പേരിന്,
എഴുത്തിന്,
പ്രതികരണങ്ങള്‍ക്ക്,
വിമര്‍ശനങ്ങള്‍ക്ക്,
മേവാത്തിലെ ബിരിയാണിക്ക്,
ദളിതന്‍റെ പൂവുകള്‍ക്ക്,
ദൈവങ്ങള്‍ക്ക്,
ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക്,
എല്ലാത്തിനുമിപ്പോള്‍
നിലവിളികളുടെ കുപ്പായമിട്ടുവരുന്ന
ഒരേ മുഖമാണ്..

എല്ലാം ആകെ മാറിയിരിക്കുന്നു
ചങ്ങലക്കിട്ട കുറുക്കന്‍മാരുമായി
പതിവ് സവാരിക്കിറങ്ങുന്നവര്‍
അതിര്‍ത്തിയിലെ
പട്ടാളക്കാരെപ്പറ്റി
വേവലാതിപ്പെടുന്നുണ്ട്.
രാജ്യസ്നേഹ സര്‍ട്ടിഫിക്കേറ്റ്
കയ്യിലില്ലെങ്കില്‍
രാജ്യം വിടണം എന്നാണിപ്പോള്‍
പുതിയ കല്‍പ്പന..

ഞങ്ങളിപ്പോള്‍
പട്ടം പറത്താറില്ല
ഉറക്കെ ചിരിക്കാറില്ല
പാട്ട് കേള്‍ക്കാറില്ല
ചുമരുകളില്‍ ചായം പൂശാറില്ല
ആടുകളെ കെട്ടഴിച്ചു വിടാറില്ല
വിശന്നു കത്തുമ്പോഴും
ഒരു പിടി അരി പോലും
കടം വാങ്ങാറില്ല
എന്തിന്,
ഒന്നുറക്കെ കൂവുക പോലും ചെയ്യാറില്ല

എങ്കിലും,
കലാപത്തില്‍ മരിച്ച
കുട്ടികളുടെ അമ്മമാരുടെ
ചുരത്താതെപോയ
മുലകളെപ്പറ്റി നമ്മള്‍
എന്തിനാണ്
മിണ്ടാതെ ഇരിക്കുന്നത്?

കാണാതെ പോയ
ആടുകകളെപ്പറ്റി
എന്തിനാണ്
ചോദിക്കാതിരിക്കുന്നത്?

പൊട്ടിത്തെറിക്കു തിരഞ്ഞെടുത്ത
പാലമല്ല നമ്മളെന്ന്
എന്തിനാണ്
ഉറപ്പിക്കാതിരിക്കുന്നത്?

മുദ്രാവാക്യങ്ങള്‍
തുന്നികൂട്ടിയ ബാനറില്‍,
തൂങ്ങി മരിച്ച
കൂട്ടുകാരന്‍, മകന്‍
നമുക്കുണ്ടെന്ന്
എന്തിനാണ്
മറന്നു പോകുന്നത്?

നിശബ്ദരായിരിക്കുക എന്നത്
വലിയ രോഗമാണെന്ന്
അയല്‍ക്കാരനോട്
എന്തിനാണ്
പറയാതെയിരിക്കുന്നത്?

വെളുത്തവന് മാത്രമായി
ഒരു ദൈവമില്ലെന്ന്
എന്തിനാണ്
എഴുതാതെയിരിക്കുന്നത്?

ചരിത്രം, അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട
കെട്ടുകഥയല്ലെന്ന്
എന്തിനാണ്
മക്കളെ പഠിപ്പിക്കാതിരിക്കുന്നത്?

ഇന്നലെയും
അവർ ചോദിച്ചു,
ഹിന്ദുവോ അതോ മുസല്‍മാനോ?

ഞാന്‍ പറഞ്ഞു
ഞാനിന്ന്
രാജ്യദ്രോഹിയാണ്,
എനിക്ക് മനുഷ്യനെപ്പോലെ
വിശക്കുന്നു...

Published : ചന്ദ്രിക വാർഷികപ്പതിപ്പ്‌ 2017

പള്ളിയിലേക്ക് പോകും വഴി
അമ്മ ആടിനേയും
കൂടെ കൂട്ടി,
എന്റെ കയ്യിൽ ഒരു കുറ്റിയും
അമ്മയുടെ കയ്യിൽ ...
ആടിന്റെ
കയറും..

ആട് മുന്നേ നടന്നു..
ഞാൻ ഗോഗുൽത്താ മലയിലേക്കു
നടക്കുന്ന
ക്രിസ്തുവിനെ പോലെ
ആടിന്റെ പിന്നാലെയും

പള്ളിയുടെ അടുത്ത്
നിറയെ പുല്ലുള്ളിടത്തു
ആടിനെ കുറ്റിയിൽ കെട്ടി
കുറ്റിയിലും ,ആടിന്റെ കഴുത്തിലും
മുറുക്കമുള്ള കെട്ട്..

ആട് പുല്ലു തിന്നുന്നു
കുറ്റി, അതിർത്തിയിലെ
പട്ടാളക്കാരൻപോലെ
ജാഗരൂകനും ...

ഞാൻ പള്ളിയിലേക്ക്
നടന്നു
അവിടെ
നിറയെ ആടുകൾ
പുല്ലു തിന്നുന്നു...

Please sing for My soul.. ...

When I find myself
On a night of forgotten supper
In a glass of wine you poured me with love,
I was a rustic kid from a faraway village
Waiting on and on with a basket of cherries
For a beloved traveller who would arrive at dawn.

As the sun goes down in Istanbul today
I remember, only remember you, my love.
Out there in the streets, where the gypsies play songs
Braving the chill, in harmony for a living
Some one was pleading, in a distraught tone
“dear o dear, please sing, please sing for my soul”

മറന്നുപോയൊരു
അത്താഴത്തിന്റ രാത്രിയിൽ
നീയെനിക്കു പകർന്നുതന്ന
വീഞ്ഞു കോപ്പയിൽ
ഞാൻ എന്നെ ...
കണ്ടെത്തുമ്പോൾ
ഏതോ ഗ്രാമത്തിൽനിന്നു
കുട്ടനിറയെ ഓറഞ്ചുമായി
വഴിയരികിൽ,
വരാനിരിക്കുന്ന
ആരെയോ കാത്തുനിൽക്കുന്ന
കുട്ടിയായിരുന്നു ഞാൻ..

ഇസ്താംമ്പൂളിൽ
പകല്സതമിക്കുമ്പോൾ
ഇന്നു ഞാൻ
നിന്നെയോർക്കുന്നു..
നാണയത്തുട്ടുകൾക്കു വേണ്ടി
പാടുന്ന
റെഡ് ഇന്ത്യൻ വസ്ത്രമണിഞ്ഞ
പാട്ടുകാരോട്
ഒരാൾ ഉറക്കെ
പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു
പ്ലീസ്‌ സിങ് ഫോർ മൈ സോൾ ....

Translated By : Karun Akar 

I bury an endless wail

In the abyss of my soul
I bet, it will sprout, bear fruits...
And blossom in riots.
That's when I'll wreak vengeance on spring,
Etching your name on each and every leaf...

ഒരിക്കലും നിലക്കാത്തോരു
നിലവിളി
നെഞ്ചിൽ കുഴിച്ചിടുന്നു ..

ഇതു കായ്ക്കും
മരമാകും ,
പൂക്കും
അന്നെല്ലാ ഇലകളിലും
നിന്റെ
പേരെഴുതി
വസന്തത്തോട്
ഞാൻ പകരം ചോദിക്കും ...

Translated By : Karun Akar 

ഞാൻ യഹൂദയിലെ
അതേ പാട്ടുകാരൻ,
ഒറ്റുകാർ മടക്കി തന്ന
നാണയത്തുട്ടുകൾ
കൊണ്ട്‌ ...
മുറിവുകളുടെ
വസന്തം വാങ്ങിയവൻ ..

വരൂ

ഈ അത്താഴത്തിന്റെ രാത്രിയിൽ
നിനക്കു ഞാനെന്റെ
മുറിവുകൾ
കാട്ടിത്തരാം ..
നിലാവിറങ്ങിപ്പോയ
ഈ

തെരുവിന്റെ ആത്മാവിനു
നിന്റെ മണമാണെന്ന്
ഞാൻ അവരോട്

പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ....

മൂന്നു മുറിവുകളുമായി
അവനൊരു രാത്രി
എന്റെ മുറ്റത്തു വന്നു ,
ബുറണ്ടിയിലെ മലനിരകളില്‍
നിന്ന് കേൾക്കുന്ന ...
വിചിത്രമായ ശബ്ദങ്ങൾ പോലെ
കനമുള്ളതായിരുന്നു
അവന്റെ നിലവിളികൾ..

ആരോ പിന്തുടരുന്നുണ്ടെന്നും
രാത്രിയെ ഭയമാണെന്നും
അവനെന്റെ അമ്മയോട്
പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു..

എന്തോർത്തിട്ടാണോ എന്നറിയില്ല
ആദ്യമായി അന്നു രാത്രിയിൽ
അമ്മ പട്ടികളെ
തുറന്നു വിട്ടില്ല,
ആടുകളെ ഒക്കെയും
കെട്ടഴിച്ചു വിട്ടു
വാതിലുകളെല്ലാം തുറന്നുമിട്ടു .....

ഞങ്ങൾ കുറേനേരം
ആകാശം നോക്കി കിടന്നു
ഒരു നക്ഷത്രം പോലുമില്ലാത്ത രാത്രിയിൽ
അവനാ പാട്ടുപാടി
കുന്നിറങ്ങി വന്ന
ആ പതിനഞ്ച് പേർക്കൊപ്പം
അവരുടെ പാട്ടായി
അവനിറങ്ങി പോയി..

ഞാനിന്നിവിടെ തനിയെ
ആകാശം നോക്കി കിടക്കുന്നു,
നീയെവിടെയാണ്

മറന്നുപോയൊരു
അത്താഴത്തിന്റ രാത്രിയിൽ
നീയെനിക്കു പകർന്നുതന്ന
വീഞ്ഞു കോപ്പയിൽ
ഞാൻ എന്നെ ...
കണ്ടെത്തുമ്പോൾ
ഏതോ ഗ്രാമത്തിൽനിന്നു
കുട്ടനിറയെ ഓറഞ്ചുമായി
വഴിയരികിൽ,
വരാനിരിക്കുന്ന
ആരെയോ കാത്തുനിൽക്കുന്ന
കുട്ടിയായിരുന്നു ഞാൻ..

ഇസ്താംമ്പൂളിൽ

പകല്സതമിക്കുമ്പോൾ
ഇന്നു ഞാൻ
നിന്നെയോർക്കുന്നു..
നാണയത്തുട്ടുകൾക്കു വേണ്ടി
പാടുന്ന
റെഡ് ഇന്ത്യൻ വസ്ത്രമണിഞ്ഞ
പാട്ടുകാരോട്
ഒരാൾ ഉറക്കെ
പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു
പ്ലീസ്‌ സിങ് ഫോർ മൈ സോൾ ....